sábado, 29 de marzo de 2008

Bicing



El Bicing ha cumplido 1 año. A casi a todo el mundo le sonará y si no es de Barcelona tal vez conozca alguna propuesta similar. Para mí es una de las mejores ideas e inventos que se ha tenido desde el Ajuntament de Barcelona. Para el que no lo sepa es un nuevo transporte público en bicicleta. Un servicio sencillo, práctico y sostenible (esa palabra que tanto gusta utilizar por aquí en vez de ecológico) para trayectos cortos por la ciudad.

Para utilizarlo hay que hacerse socio pagando un abono anual de 24 euros, con el que te dan una tarjeta de uso única e intransferible. Con esta tarjeta puedes coger una bicicleta en cualquier estación, disponiendo de 30 minutos para hacer tu itinerario y dejar la bicicleta en otra estación. El servicio Bicing tiene el mismo horario que el metro y ahora dispone de 286 paradas y 4000 bicicletas que se siguen ampliándose continuamente. Para mi gusto aun tendrían que hacer paradas fuera de los límites de Barcelona, abriéndose a las localidades periféricas. También estaría bien poner paradas en zonas altas como Montjuïc, pero ya se que es difícil con unas bicis de solo 3 marchas que no tiran mucho. También se tienen que seguir haciendo carriles bicis para que se pueda disfrutar plenamente de esta iniciativa, ya que hay muchos que llevan tiempo en proyecto y no se acaban de finalizar, como el tramo de la Gran Via entre Carrer Comte d'Urgell y Plaça Universitat.


Aparte de ser sano y evitar polución en la ciudad, también supone un ahorro de pastizábal para el usuario. Veamos, yo por ejemplo no le doy mucho uso diario al Bicing ya que no lo necesito por suerte para recorridos concretos para trabajar, estudiar u otros casos. Pero así y todo en estos apenas 3 meses que llevo apuntado, he hecho 59 trayectos empleando en ellos 14h 29m, dedicando de media unos 15 minutos por viaje (no es que sea un friki y vaya cronometrándome jajaja, sino que el servicio dispone de una web donde lo va computando todo). Si esto lo hubiese tenido que pagar en bus o metro, viendo que el precio ahora es de 1,30€ el billete sencillo, hubiesen sido 76,7€ y con T-10 la suma es de 43,2€. De que lleve un año ya veré el ahorro que me he pegado, pero hasta ahora ya ha sido más que considerable.

Pero no todo iban a ser color de rosas aquí. El Bicing también tiene sus fallos y de los gordos. Lo más destacable es la falta de espacios en las estaciones. Puede ocurrirte que vayas a una parada a recoger una bici y no haya, o que te pase justo lo contrario, que vayas a dejarla y no haya huecos libres. Solo te quedan dos soluciones, esperarte a que venga alguien o irte a la parada más próxima. Otra cosa es que hay que ir con mucho cuidado al dejar las bicis. Hay que fijarse muy bien en los indicadores luminosos que hay en cada anclaje. Normalmente los libres están verdes y de que dejas la bicicleta parpadea un rato en verde hasta que se queda fijada en rojo. Pero como se te quede parpadeando entre verde y rojo ya puedes llamar al servicio de asistencia que esa bici no se ha dejado bien anclada. Y como no llames te la darán por perdida y te pegarán el sablazo padre, así que tu mismo jeje.


jueves, 27 de marzo de 2008

Opinión: Dani Flaco - Fuerzas de flaqueza


Dani Flaco ha publicado su segundo disco, Fuerzas de flaqueza. Tal vez muchos no sepáis quien es aun habiendo sacado cinco singles de su anterior álbum con el que debutó hace un par de años, Salida de emergencia. El nivel de este primero parecía difícil de igualar, pero Dani lo ha conseguido con creces.
Conocido como Dani Flaco por su delgadez, nació en 1977 en el barrio de Bellvitge en L'Hospitalet de Llobregat, charnego hijo de murciano y catalana. Siempre ha sido asiduo de circuito de pequeños bares y cronista de la calle con sus letras urbanas. Según el mismo, la ciudad está llena de poesía, de historias cotidianas que normalmente se pasan por alto y realmente son muy importantes. Al igual que los Estopa, también trabajó en la Seat antes de dedicarse a esto de la música.
Fuerzas de flaqueza hace justicia a su directo más rockero en canciones como La ley del último trago, Veinte años después, Duro de roer o La virgen del exceso. Ha cogido la guitarra eléctrica, la ha cambiado por la acústica y ha incluido también arreglos con viola, violín o chelo. Consiguiendo con todo esto un sonido más potente que en el anterior álbum, pero manteniendo su estilo característico.
Aún sin vídeos de este disco, os dejo con una versión anterior del corte número 11, Llegó la primavera, que antes se llamaba No conozco un lugar mejor para vivir, canción homenaje a su ciudad:



lunes, 24 de marzo de 2008

Meme: Helektron.com regala una NDS




Después de estos días de Semana Santa, actualizamos el blog ligeramente con una cadena muy bonita, preciosa. Los amigos de blogguno me mandan este meme, que consiste en que desde el blog Helektron se regala una Nintendo DS Lite. Para participar es muy fácil, solo hay que escribir una entrada en tu blog dejando el link que voy a poner a continuación y dejar un comentario en el de Helektron, en el enlace explican mejor las reglas: http://helektron.com/2008/03/12/helektroncom-regala-una-nintendo-ds-lite
Esta vez se lo pasaremos a los siguientes 5 personajes: Kenuxo, Niceman, supermauri, Vega y Vendetta.

miércoles, 19 de marzo de 2008

Opinión: Los falsificadores


La verdadera historia de Salomon Sorowitsch, un falsificador de billetes y documentos en plena Segunda Guerra Mundial. Es detenido y enviado al campo de concentración alemán de Sachsenhausen, junto con otros judíos también expertos en moneda. Tenían privilegios respecto a los demás presos y vivían mejor dentro de lo malo. Con ventajas como disponer de mayor ración de comida, camas blandas, aseos o mejores vestimentas. Allí son obligados por los nazis a trabajar en una operación de falsificación para ayudar a financiar el esfuerzo bélico y la cada vez más maltrecha economía germana, realizando libras inglesas o dólares americanos. Fue llamada Operación Bernhard, siendo hasta hoy la mayor estafa monetaria de la historia, donde se imprimieron más de 130 millones de libras esterlinas.
La historia que cuenta esta película es cruel, dura y triste, como cualquier film que toca el holocausto judío o los campos de concentración. Puede llegar a recordar a La vida es bella, pero sin ningún toque de humor. En mi opinión tiene mucho más merecido el Oscar a Mejor Película Extranjera que el de No es país para viejos. Y mucho más mérito aun viendo su procedencia, que es austriaca y alemana. Lo único digno de ver de lo que se estrenó esta semana.

martes, 18 de marzo de 2008

La sombra de lo que eran



Los domingos como tales han muerto, al menos en Barcelona ciudad. Las calles están llenas de gente paseando, tráfico bullicioso y el metro a petar. No sé donde van los tiparracos con todo cerrado, hay más gente suelta que un día entre semana. Esto antes no pasaba, los domingos siempre se habían caracterizado porque veías las calles baldías, sin gente, tranquilísimas. Tal vez solo había alguien que bajaba a comprar el pan o el periódico. Vale que justo este domingo era Domingo de Ramos y el anterior, elecciones, pero esto ya viene de antes, todos son iguales desde hace un tiempo.
Tal vez se deba a la cada vez mayor afluencia de guiris, o a los inmigrantes que no tienen la tradición de salir al campo los fines de semana, o a los autóctonos domingueros de capa caída, ya que la economía no anda fina como antaño y no se pueden permitir el lujo de salir de la ciudad, teniéndose que quedar por aquí. En resumen, que está ciudad es cada día un caos más grande, que ni en vacaciones está tranquila. Aquí sobra gente jajaja.

sábado, 15 de marzo de 2008

Jocs Interempreses

Mi empresa cada año participa en los Jocs Interempreses, que son unas olimpíadas solidarias, concebidas como una competición amateur donde juegan diversas entidades de todo tipo de sectores, con el deporte como vía de comunicación y cohesión. De momento este año algunas de las empresas que hay apuntadas son: Mango, Bayer, Braun, Altran, Acesa, Hospital Sant Joan de Déu. Pues yo he decidido apuntarme a Fútbol 7, junto con otros nueve compañeros de trabajo. Se jugará los días 30 y 31 de mayo en los campos de césped natural que tiene la UB en la Diagonal, con una primera ronda de grupos formada por 4 equipos cada uno. Ayer ya quedamos para conocernos e ir jugando partidillos preparatorios a modo de entreno y hacer pruebas. La primera impresión fue buena, a ver como se nos da cuando llegue el día.

miércoles, 12 de marzo de 2008

El tiempo vencido: Tranvía en la Gran Via



Durante un siglo, entre 1872 y 1971, Barcelona estuvo atravesada por multitud de líneas de tranvía. Hasta hace poco la única que quedaba activa era la del Tramvia Blau en la Avinguda Tibidabo, más por atracción turística que por necesidad. El año 2004 se resucitó este medio de transporte con la construcción de dos líneas a cada lado de la Diagonal, el Trambaix y el Trambesòs. En la foto se puede ver un tranvía pasando por en medio de la Gran Via. Y en este link un mapa con las líneas de tranvía de Barcelona en 1888: Tranvía Barcelona 1988.


martes, 11 de marzo de 2008

Meme: 5 rarezas sobre mi mismo

Supermauri me ha nominado para un meme. Antes que nada agradecerle tal honor en pasármelo. Y decir que cuando he leído en su comentario que estaba meneado por él, lo primero que he pensado es que me había meado o algo jajaja. Las reglas del meme son:

1º.-Nombrar a la persona que te ha nominado, poner un link a su página.
2º.-Comentar cinco cosas sobre uno mismo, algunas rarezas o algunas al azar.
3º.-Nominar a cinco personas, poniendo su nombre y el link a su blog al final del post.
4º.-Hacer saber a estas personas que están nominadas dejando un comentario en su blog.


Y mis cinco rarezas:

- Soy malísimo para recordar el nombre de una persona que me presentan. Me lo puedes preguntar al minuto que ya lo habré olvidado. Hasta que no me lo digan 4 o 5 veces no me acuerdo.

- Siempre he sido bastante curioso y pregunto cualquier gilipollez. ¿Esto qué es? ¿Y esto para qué sirve¿ ¿Dónde me llevas? Vamos, como un niño pequeño.

- Soy un cabezón que siempre tiene que llevar la razón. Sino la tengo intentaré hacer creer a los demás que mis argumentos son los auténticos por descabellados que estos sean.

- No puedo vivir sin orden. Nunca tengo nada de por medio y cada cosa tiene su sitio específico donde dejarla. Así casi nunca se pierde nada.

- Un dato: decir que gracias a una revisión médica que me hicieron recientemente, me enteré que tengo medio kilo más de masa muscular en la pierna derecha que en la izquierda. O sea, que me pesa medio kilo más una pierna que la otra.


Les paso este Meme a: Kenuxo, Jenn, Charly, Blogguno y Noemí. El que no lo haga recibirá una orden de busca y captura en su casa.

sábado, 8 de marzo de 2008

Jornada de inflexión y erecciones

Ya llegan por fin las erecciones. Sí, erecciones porque el ganador la tendrá en alza de alegría los próximos 4 años. Hoy es la jornada de inflexión y ha sido de inflexión debido desgraciadamente al asesinato ayer de Isaías Carrasco a manos de ETA. Al igual que ocurrió en las anteriores elecciones, estas también quedarán marcadas por un suceso lamentable. Lo que me pareció peor aun es que Rajoy aprovechase la rueda de prensa del atentando para hacer campaña electoral, vamos que solo le falto decir votadnos que seremos nosotros los que acabaremos con la banda terrorista.
No sé como terminarán mañana las elecciones, bueno algo sí me huelo. Pero sea como quiera ser, sin duda esta campaña será recordada por los dos famosos debates televisados que han llevado a cabo los líderes del PSOE y del PP. Un circo televisivo, donde el segundo debate no aportó nada nuevo respecto al primero, ya que repitieron prácticamente lo mismo. Mientras Zapatero aprovechaba el inicio de los turnos de palabra para dar a conocer sus nuevas propuestas para esta legislatura, Rajoy no hacía más que acusar y recordar lo que han hecho o han dejado de hacer los otros en el tiempo que han estado en el poder. Dando a entender con ello que el programa del PP anda falto de argumentos, de propuestas y de ideas. Lo único a lo acaba acudiendo recursivamente es a su ya famosa niña. Creo que ya saben que van a perder otra vez y que si llegan al poder lo único que harán será improvisar, porque realmente dudo que tengan mucho preparado.
Mañana se acabará todo y nosotros tenemos el poder de decisión en la mano. Buenas noches y buena suerte jurjurjur.

jueves, 6 de marzo de 2008

Sin miedo




¿De qué me suena este portal? Esperaba ver a la madre de Jennifer encadenada a la baranda o al bombero espachurrado en el suelo. Sí, para el que ya lo haya deducido, es el portal de [REC].
Hay una cuerda lanzada por el hueco de la escalera, tal vez para que bajen los infectados por ella. Y esa doble puerta de cristal que separa el rellano del taller de confección no recuerdo que estuviera en la película.
(Por cierto, se me ve reflejado en ella).

martes, 4 de marzo de 2008

Opinión: La caja de Pandora - No perder el norte


El grupo de Sant Vicenç dels Horts La caja de Pandora ha sacado al mercado su cuarto disco: No perder el norte. Está compuesto por 12 canciones con el corte y sonido que siempre les ha caracterizado. Quizás se echen de menos guitarras contundentes y suenen algo más light, más poperos, pero continúan manteniendo su esencia.
Ha pasado poco tiempo desde que editaron su anterior álbum, ni tan siquiera 2 años. Y es que lo retomaron con fuerza desde que el grupo tuviera problemas con su anterior discográfica Tempo Music, que entró en quiebra, dejando a medias la promoción del segundo disco. Esto incluso causó que el grupo se planteara su futuro, pero finalmente y por suerte las cosas les van bien con su actual compañía Vale Music.
Del disco me quedo con los cortes Retazos, Cuando despierto o Niña de las tormentas, pero aquí os dejo con el videoclip del single de presentación El jardín de los idiotas:


"Que si yo quiero ir por aquí, por aquí tiro sin más
Si lo que quiero es ir para allá, a mi aire voy"


domingo, 2 de marzo de 2008

Calçotada



Aquest dissabte ha tocat calçotada familiar a la torre. Per aquell que no ho sàpiga, diré que la calçotada és el fet de menjar calçots. I què son calçots? Doncs una varietat de cebes tendres més suaus, que encara no han desenvolupat el bulb. Els vam menjar acompanyats de la salsa romesco feta per la mama i com no, de segon plat carn a la brasa. Ens vam posar uns pitets casolans fets de paper de diari.
Aquesta tradició és originària de Valls i es sol celebrar en aquest temps, quan arribem cap a finals de l'hivern. Nosaltres sempre fem mínim una calçotada l'any. Ara explicaré com s'obté aquest tan selecte producte. Així que atents, ja que no es un procés curt ni fàcil:

Primer es sembra la llavor de la ceba a la tardor. Quan ha germinat s'arrenca del planter i es posa a terra. Quan creix fins que apunta el cap, es torna a arrencar, allà per l'arribada de l'estiu. Es guarda durant unes setmanes i es talla la part superior. Després es torna a plantar, procurant que quedi mig enterrada amb només la part blanca a l'exterior. A mesura que els brots creixen es diposita terra al voltant de la base a fi de calçar-la, que es d'aquí d'on prové el nom. Aquesta operació es repeteix dues o tres vegades fins que finalment s'acaba obtenint el desitjat calçot.

Calçots a les brases